(Vertaald van het nummer "The Hammer van Ray Boltz, nu onberijmd :-p )
Op die dag stond ik in de menigte
De dag dat Jezus stierf
En toen hij aan het kruis hing
kon zijn moeder niets anders dan huilen
Ik zag de doornenkroon die Hij op had
De striemen op Zijn rug
Het water en het bloed dat vloeide
En toen de duisternis in de lucht
Mijn gedachten waren gevuld met woede
Mijn hard gevuld met schaamte
Deze man die alleen maar genezing gaf
Wie kon hem nou pijn doen?
Waarom lijkt het zo dat de sterken
de zwakken altijd het slachtoffer laten zijn?
En opeens merkte ik toen
dat ik op mijn voeten stond:
En ik huilde: Wie heeft hem aan het kruis geslagen?
Dit kind van vrede en genade?
Wie sloeg hem aan het kruis?
Kom, laat je zien als een man!
Wie kruisigde hem?
En toen begon de menigte mij uit te schelden
en ik riep: God! Ik begrijp dit niet!
Toen keerde ik me om en zag de hamer
in mijn hand...
Ik ben slechts een Romeinse soldaat
Een gewone man
Ik heb een vrouw en kinderen
Ik doe toch zo mijn best?
Hoe kan ik hem ooit hebben vermoord?
Het moet iemand anders zijn geweest!
Er moet een antwoord zijn!
Ik kan mezelf hiervan niet de schuld geven!
En ik huilde: Wie heeft hem aan het kruis geslagen?
Dit kind van vrede en genade?
Wie sloeg hem aan het kruis?
Kom, laat je zien als een man!
Wie kruisigde hem?
En toen begon de menigte mij uit te schelden
en ik riep: God! Ik begrijp dit niet!
Toen keerde ik me om en zag de hamer
in mijn hand...
Ik heb hem gekruisigd
Dit kind van vrede en genade
Ik heb hem gekruisigd
Ik ben de schuldige man
Ik heb Hem gekruisigd
Met mijn zonden en fouten
Ik huilde: God! Ik begrijp het nu!
toen ik die hamer zag in mijn handen
maandag 13 september 2010
Wat Jezus voor ons deed
"Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe"
(Johannes 3:16).
Een week of twee geleden zat ik op een zondag met een goede vriend te praten over het geloof. We hadden het onder andere over spiritualiteits-talen (www.jouwspiritualiteit.nl echte aanrader). Maar opeens schoot me wat te binnen. Ik zei tegen hem: Ik moet zeggen dat ik wel weet wie de Heilige Geest is, en wat hij doet enzo, maar Jezus... Eigenlijk leeft die man nog niet echt voor mij.
Het enige wat mijn vriend zei was: Maar daar kan je ook voor bidden! Vraag gewoon aan Jezus of hij zich wil laten kennen/zien! Ik dacht: "Hm, waarom heb ik daar nou niet eerder aan gedacht! Ga ik vanavond zeker even doen."
Die avond was ik nog even bij mijn lieftallige zus en aanstaande broer. We hadden ook wat gesprekken over het geloof, en op de een of andere manier kwamen we op het onderwerp muziek terecht. Mijn zus zei: "Oh jah! Weet je wat ook een mooi nummer is! Van Ray Boltz! Do you still feel the nails!" Dus die gingen we even luisteren:
http://www.youtube.com/watch?v=-msFQYDh2qc
Nou vond ik het muzikaal niet echt spreken, maar het filmpje was best schokkend, en de tekst was ook aardig raak.
Toen zag ik bij de "related videos" Watch the Lamb staan. "Die is ook mooi!" zei ik. Dit nummer had ik namelijk ooit eens als kind gehoord. Dus toen klikte ik dat nummer aan.
http://www.youtube.com/watch?v=nVjxmOzsgp8
Wat er toen gebeurde... wauw.
Na een kwart van het nummer zat ik te slikken
Na de helft voelde ik tranen branden achter mijn ogen
En na driekwart Kon ik me niet meer groot houden. De tranen stroomde over mijn wangen.
De vragen die constant door mijn hoofd spookte waren:
Waarom? Waarom?
Waarom stierf hij voor mij?
Dat ben ik toch niet waard?
Elke keer als ik mijn tranen wegdeed kwamen ze weer terug. Ik begreep op eens hoe geweldig het was dat Jezus dat voor mij, als zondig en klein mens, heeft gedaan.
Ik had nog niet eens gevraagd aan Jezus of hij zichzelf wilde laten zien. En toch liet hij zich zien.
Ik kan niet zeggen dat ik nu volledig Jezus ken. Maar ik begrijp nu steeds meer hoe bijzonder het eigenlijk is wat hij voor ons deed. Sterven voor onze zonden, terwijl wij dat zó niet waard waren. En hoeveel God wel niet van ons houdt, dat hij dit voor ons over had.
Dank U wel God. Dat U ons liefhebt door al onze goede en slechte dingen. Dat U Uw Zoon heeft gestuurd. Jezus Christus.
Dank U wel Here Jezus. Dat U bent gestorven. Niet alleen voor de mensen die op deze aarde als goed worden beschouwd, maar voor iedereen!
Dank U wel dat u dat voor ons deed.
Dank U voor het kruis o Heer!
(Johannes 3:16).
Een week of twee geleden zat ik op een zondag met een goede vriend te praten over het geloof. We hadden het onder andere over spiritualiteits-talen (www.jouwspiritualiteit.nl echte aanrader). Maar opeens schoot me wat te binnen. Ik zei tegen hem: Ik moet zeggen dat ik wel weet wie de Heilige Geest is, en wat hij doet enzo, maar Jezus... Eigenlijk leeft die man nog niet echt voor mij.
Het enige wat mijn vriend zei was: Maar daar kan je ook voor bidden! Vraag gewoon aan Jezus of hij zich wil laten kennen/zien! Ik dacht: "Hm, waarom heb ik daar nou niet eerder aan gedacht! Ga ik vanavond zeker even doen."
Die avond was ik nog even bij mijn lieftallige zus en aanstaande broer. We hadden ook wat gesprekken over het geloof, en op de een of andere manier kwamen we op het onderwerp muziek terecht. Mijn zus zei: "Oh jah! Weet je wat ook een mooi nummer is! Van Ray Boltz! Do you still feel the nails!" Dus die gingen we even luisteren:
http://www.youtube.com/watch?v=-msFQYDh2qc
Nou vond ik het muzikaal niet echt spreken, maar het filmpje was best schokkend, en de tekst was ook aardig raak.
Toen zag ik bij de "related videos" Watch the Lamb staan. "Die is ook mooi!" zei ik. Dit nummer had ik namelijk ooit eens als kind gehoord. Dus toen klikte ik dat nummer aan.
http://www.youtube.com/watch?v=nVjxmOzsgp8
Wat er toen gebeurde... wauw.
Na een kwart van het nummer zat ik te slikken
Na de helft voelde ik tranen branden achter mijn ogen
En na driekwart Kon ik me niet meer groot houden. De tranen stroomde over mijn wangen.
De vragen die constant door mijn hoofd spookte waren:
Waarom? Waarom?
Waarom stierf hij voor mij?
Dat ben ik toch niet waard?
Elke keer als ik mijn tranen wegdeed kwamen ze weer terug. Ik begreep op eens hoe geweldig het was dat Jezus dat voor mij, als zondig en klein mens, heeft gedaan.
Ik had nog niet eens gevraagd aan Jezus of hij zichzelf wilde laten zien. En toch liet hij zich zien.
Ik kan niet zeggen dat ik nu volledig Jezus ken. Maar ik begrijp nu steeds meer hoe bijzonder het eigenlijk is wat hij voor ons deed. Sterven voor onze zonden, terwijl wij dat zó niet waard waren. En hoeveel God wel niet van ons houdt, dat hij dit voor ons over had.
Dank U wel God. Dat U ons liefhebt door al onze goede en slechte dingen. Dat U Uw Zoon heeft gestuurd. Jezus Christus.
Dank U wel Here Jezus. Dat U bent gestorven. Niet alleen voor de mensen die op deze aarde als goed worden beschouwd, maar voor iedereen!
Dank U wel dat u dat voor ons deed.
Dank U voor het kruis o Heer!
Het gaat niet om mij
Als drummer heb Ik heb zo langzamerhand een flink aantal keren gespeeld op de drums. De meeste "optredens" zoals Ik ze altijd noem waren in kerken. Ik begeleid dan de kerk. Ik doe dit samen met een bandje. Want, Ik ben muzikaal en kan dit goed.
Ik heb de laatste weken veel verteld over god aan andere mensen. Ik heb al Mijn ervaringen gedeeld. Ik merkte dat dit Mij goed deed. En dat Ik zo anderen naar god bracht.
Ik heb een blog geplaatst over mijn struikelingen. Sommigen zouden dit niet doen, maar Ik wel.
En als ik bid? god, doet u toch dit voor mij, en dat, en zus, en zo. Oh, en ik bid ook nog een klein beetje voor mijn vrienden. Maar daarna gaat het weer over mij.
Het is net alsof god een spiegel van mij is: Ik kan me door hem van mijn goede kant laten zien. Want zo hoort het toch?
Ik Ik Ik Ik Ik.
Nee... Wat vergeet ik vaak dat ik er maar voor 1 ding ben: Gods naam groot maken. En zelfs in de pogingen om Gods naam groot te maken, sluipt er makkelijk de fout in dat IK dat doe, en omdat anderen dit niet doen, Ik daarom beter ben...
God, wees mij zondaar genadig.
laat mij toch UW spiegel zijn
Zoals de maan het licht van de zon weerkaatst.
De maan op zichzelf is maar een klompje donkerheid
Maar door de Zon kan het schijnen.
Laat U toch centraal staan
Zodat Uw naam wordt grootgemaakt
en iedereen Uw grootheid kan zien
Overal.
Ik heb de laatste weken veel verteld over god aan andere mensen. Ik heb al Mijn ervaringen gedeeld. Ik merkte dat dit Mij goed deed. En dat Ik zo anderen naar god bracht.
Ik heb een blog geplaatst over mijn struikelingen. Sommigen zouden dit niet doen, maar Ik wel.
En als ik bid? god, doet u toch dit voor mij, en dat, en zus, en zo. Oh, en ik bid ook nog een klein beetje voor mijn vrienden. Maar daarna gaat het weer over mij.
Het is net alsof god een spiegel van mij is: Ik kan me door hem van mijn goede kant laten zien. Want zo hoort het toch?
Ik Ik Ik Ik Ik.
Nee... Wat vergeet ik vaak dat ik er maar voor 1 ding ben: Gods naam groot maken. En zelfs in de pogingen om Gods naam groot te maken, sluipt er makkelijk de fout in dat IK dat doe, en omdat anderen dit niet doen, Ik daarom beter ben...
God, wees mij zondaar genadig.
laat mij toch UW spiegel zijn
Zoals de maan het licht van de zon weerkaatst.
De maan op zichzelf is maar een klompje donkerheid
Maar door de Zon kan het schijnen.
Laat U toch centraal staan
Zodat Uw naam wordt grootgemaakt
en iedereen Uw grootheid kan zien
Overal.
God blijft ons vasthouden
Oh wat een thema. God. Wat heb ik toch lang gedacht dat God alleen in je leven is als je hem daarin toe laat. Maar niets is minder waar.
Daar zit je dan als jongetje van 8 wanhopig, schuldig voelend over de dingen die je verkeerd doet in je leven. Je durft het met niemand te delen, want wat zullen ze toch wel niet van me denken? Elke avond weer worstelde ik weer met iets wat vele jongens/mannen zullen herkennen: zelfbevrediging*. Ik dacht altijd dat dit iets heel fouts was, en dat God daarom ook echt wel heel erg boos zou zijn als ik dit deed.
En toen gebeurde het 's nachts een keer. Ik kreeg een droom: Een Engel kwam naar beneden en zei tegen me: "Wees niet bang. Ik zal je helpen." Ik vroeg aan de Engel: "Hoe weet ik nou of je van God komt? Kom je niet van de duivel?" De Engel begon toen God te prijzen en te loven, en daardoor wist ik dat hij van God kwam.
Wat een ervaring! Hierdoor zou ik toch genoeg moeten hebben gezien van God om mijn hele leven op te teren!
Maar zo bleek van niet... Ik bleef me schuldig voelen over zelfbevrediging. Toen kwam er ook nog eens internet op mijn kamer. Eerst beging het met plaatjes van mooie vrouwen. Daarna korte filmpjes. En de vrouwen worden steeds schaarser gekleed. En steeds vaker moest ik dit zien, en uiteindelijk voelde het alsof ik niet meer zonder kon. Verslaafd aan seks. En dit bracht mij zo ver van God. Want de duivel bleef me influisteren: God houdt niet meer van jou, God vergeeft je dit nooit. Je bent zo slecht! Je bent de enige die dit doet! Daarom stopte ik maar met bidden en bijbellezen, en ging ik steeds verder van God af. Constant had ik een gevoel van leegte en schuld in me.
Een aantal jaar later verhuisde ik naar Amersfoort. Daar kwam ik uiteindelijk samen met mijn pa in het bandje van de kerk te spelen. Ook kwam ik in aanraking met Jan-Aernoud. Hij leidde (zal hij vast zelf niet het goede woord vinden :-p ) toen jeugddiensten (Sunday Night) die eens per maand werden gehouden. Ik raakte steeds meer betrokken bij de Sunday Night, en op een dag mochten we spelen op een jeugdkamp. Het jaar daarvoor had dat bandje daar ook al gespeeld, en was er veel gevoel van wrok onstaan omdat de jongeren niet goed zouden meedoen en alleen maar liepen te klieren.
We begonnen die avond te spelen, en inderdaad: er werd aardig wat afgeklierd. De leiding werd pissig. Maar bij ons als band gebeurde er iets onbeschrijfelijks. Het leek wel alsof er een muur van engelen tussen ons en de kwade invloeden zat. Ik geloof dat wij werden geleid door de Geest. Achteraf hebben we flink gebeden en God geloofd dat we zo mochten genieten van zijn aanwezigheid. Het bleek ook dat er mensen in de zaal waren geraakt. Prachtig toch?
Nou, na zo'n ervaring zou ik toch wel weer met God bezig zijn? Ongeveer een week heb ik denk ik God weer in mijn leven betrokken. En toen kwam mijn verslaving weer om de hoek kijken. Ik voelde me weer schuldig en liet God weer vallen. Ook merkte ik dat ik depressief werd. Ik kon nergens meer van genieten, en wilde liever dood zijn.
Vorig jaar vroeg mijn zus me of ik mee wilde draaien met een week E & R. Dat staat voor evangelisatie en recreatie. Dit is een project waar een team evangelisatie aanbied op een camping, en ook voor recreatie-activiteiten zorgt. Ik zou de recreatie verzorgen. Nou, dat vond ik prima, als ik maar niet teveel met God te maken zou hebben.
De hele week E & R had ik geen last van depressie. Geen last van doodsgedachten, en geen last van verslaving. Ik heb God ervaren door de natuur (zal ik later een blog over schrijven), en ik dacht: Nu zal ik God blijven vasthouden in mijn leven!
Maar je raad het al... Eenmaal weer thuis viel ik weer in mijn oude patroon. Ik liep weer weg van God. Ik liep met vragen als: Bestaat God wel echt? Is het niet geïndoctrineerd?
Ongeveer een half jaar geleden vroeg mijn zus me weer of ik dit jaar wilde meedoen met E & R. Ik twijfelde heel erg. Is dat wel goed? Moet ik dat wel doen? Wat nou als ik weer God ervaar? Dan zit ik weer vast aan God. Dan ga ik me alleen maar meer schuldig voelen. En uiteindelijk zei ik tegen mijn zus: Misschien leer ik God wel echt kennen als ik meedoe... Ik zie wel en probeer het.
Ik werd in het kinderclubteam geplaatst. De plek waar ik juist zo veel vragen over had. Was geloof niet geïndoctrineerd vanaf onze kindertijd?
We kwamen aan op zaterdagmiddag. Maandag zou de kinderclub beginnen. Zondag voelde ik me dus ook steeds ongemakkelijker. Om half 3 was er in de middag kerk, maar ik was vlak voordat we weg gingen in tranen uitgebarst. Wat moest ik doen? Een beetje die kinderen dingen wijsmaken waar ik zelf de ballen verstand van heb? Ik wilde niet meer, ik wilde niets meer. Ik wilde dood! Het hele leven had geen zin meer. Ik wilde zo ver mogelijk weg zijn van God! Robert, onderdeel van het team, kwam om half 3 terug van de kerk. "zo vroeg al terug?" zei ik. Hij ging op de bank zitten. Ik ging bij hem zitten want ik kreeg het gevoel dat ik hierover moest praten. Ik vertelde hem dat ik het lastig vond, dat ik er geen zin meer in had. Nergens meer in. Steeds meer werd me duidelijk dat God niet degene was die mij verliet, maar dat ik degene was die wegrende voor God. Bang voor consequenties, bang voor regeltjes. Bang voor verlies van vrijheid. We hebben samen gebeden, en toen afgesproken dat ik die week alles zou doen wat er op mijn pad kwam.
Die week heb ik veel contact gehad met God. Ik zal later nog wat andere blogs posten want deze wordt wel erg lang, maar ik heb me die week steeds meer gerealiseerd dat leven met God geen leven in een kooi is, maar leven in vrijheid.
4 weken geleden had ik nooit gedacht dat ik openlijk zou posten over zelfbevrediging, over pornoveslaving. Maar nu weet ik dat ik vrij ben. Dat ik me niet schuldig hoef te voelen over misstappen in mijn leven, of bang hoef te zijn dat God me niet meer accepteerd. Want Jezus is gestorven voor ons allemaal.
Daarom bid ik nu elke dag: Heilige Geest, laat mij leiden door U! Zodat ik geen misstappen bega die mij van God weghouden.
Betekend dit dat ik nu nooit meer zonde zal doen? Dat ik nooit meer naar porno zou kijken? Helaas niet... Ook na de week van E & R ben ik teruggevallen op deze zonde. Maar nu weet ik dat als ik dit aan God vertel, en het ook bij hem laat, er geen reden is om me schuldig te blijven voelen.
Wat bijzonder... Al liep ik nog zo ver van God weg. Hij bleef me vasthouden. En dat zal hij ook altijd blijven doen. Wat ik ook voor keuzes maak, wat ik ook voor narigheid uithaal in mijn leven.
* je kan een hele discussie starten over zelfbevrediging. Maar ik geloof dat God ook dit geschapen heeft, en wij hiervan dus mogen genieten. Zolang het maar niet tussen ons en God in gaat staan.
Daar zit je dan als jongetje van 8 wanhopig, schuldig voelend over de dingen die je verkeerd doet in je leven. Je durft het met niemand te delen, want wat zullen ze toch wel niet van me denken? Elke avond weer worstelde ik weer met iets wat vele jongens/mannen zullen herkennen: zelfbevrediging*. Ik dacht altijd dat dit iets heel fouts was, en dat God daarom ook echt wel heel erg boos zou zijn als ik dit deed.
En toen gebeurde het 's nachts een keer. Ik kreeg een droom: Een Engel kwam naar beneden en zei tegen me: "Wees niet bang. Ik zal je helpen." Ik vroeg aan de Engel: "Hoe weet ik nou of je van God komt? Kom je niet van de duivel?" De Engel begon toen God te prijzen en te loven, en daardoor wist ik dat hij van God kwam.
Wat een ervaring! Hierdoor zou ik toch genoeg moeten hebben gezien van God om mijn hele leven op te teren!
Maar zo bleek van niet... Ik bleef me schuldig voelen over zelfbevrediging. Toen kwam er ook nog eens internet op mijn kamer. Eerst beging het met plaatjes van mooie vrouwen. Daarna korte filmpjes. En de vrouwen worden steeds schaarser gekleed. En steeds vaker moest ik dit zien, en uiteindelijk voelde het alsof ik niet meer zonder kon. Verslaafd aan seks. En dit bracht mij zo ver van God. Want de duivel bleef me influisteren: God houdt niet meer van jou, God vergeeft je dit nooit. Je bent zo slecht! Je bent de enige die dit doet! Daarom stopte ik maar met bidden en bijbellezen, en ging ik steeds verder van God af. Constant had ik een gevoel van leegte en schuld in me.
Een aantal jaar later verhuisde ik naar Amersfoort. Daar kwam ik uiteindelijk samen met mijn pa in het bandje van de kerk te spelen. Ook kwam ik in aanraking met Jan-Aernoud. Hij leidde (zal hij vast zelf niet het goede woord vinden :-p ) toen jeugddiensten (Sunday Night) die eens per maand werden gehouden. Ik raakte steeds meer betrokken bij de Sunday Night, en op een dag mochten we spelen op een jeugdkamp. Het jaar daarvoor had dat bandje daar ook al gespeeld, en was er veel gevoel van wrok onstaan omdat de jongeren niet goed zouden meedoen en alleen maar liepen te klieren.
We begonnen die avond te spelen, en inderdaad: er werd aardig wat afgeklierd. De leiding werd pissig. Maar bij ons als band gebeurde er iets onbeschrijfelijks. Het leek wel alsof er een muur van engelen tussen ons en de kwade invloeden zat. Ik geloof dat wij werden geleid door de Geest. Achteraf hebben we flink gebeden en God geloofd dat we zo mochten genieten van zijn aanwezigheid. Het bleek ook dat er mensen in de zaal waren geraakt. Prachtig toch?
Nou, na zo'n ervaring zou ik toch wel weer met God bezig zijn? Ongeveer een week heb ik denk ik God weer in mijn leven betrokken. En toen kwam mijn verslaving weer om de hoek kijken. Ik voelde me weer schuldig en liet God weer vallen. Ook merkte ik dat ik depressief werd. Ik kon nergens meer van genieten, en wilde liever dood zijn.
Vorig jaar vroeg mijn zus me of ik mee wilde draaien met een week E & R. Dat staat voor evangelisatie en recreatie. Dit is een project waar een team evangelisatie aanbied op een camping, en ook voor recreatie-activiteiten zorgt. Ik zou de recreatie verzorgen. Nou, dat vond ik prima, als ik maar niet teveel met God te maken zou hebben.
De hele week E & R had ik geen last van depressie. Geen last van doodsgedachten, en geen last van verslaving. Ik heb God ervaren door de natuur (zal ik later een blog over schrijven), en ik dacht: Nu zal ik God blijven vasthouden in mijn leven!
Maar je raad het al... Eenmaal weer thuis viel ik weer in mijn oude patroon. Ik liep weer weg van God. Ik liep met vragen als: Bestaat God wel echt? Is het niet geïndoctrineerd?
Ongeveer een half jaar geleden vroeg mijn zus me weer of ik dit jaar wilde meedoen met E & R. Ik twijfelde heel erg. Is dat wel goed? Moet ik dat wel doen? Wat nou als ik weer God ervaar? Dan zit ik weer vast aan God. Dan ga ik me alleen maar meer schuldig voelen. En uiteindelijk zei ik tegen mijn zus: Misschien leer ik God wel echt kennen als ik meedoe... Ik zie wel en probeer het.
Ik werd in het kinderclubteam geplaatst. De plek waar ik juist zo veel vragen over had. Was geloof niet geïndoctrineerd vanaf onze kindertijd?
We kwamen aan op zaterdagmiddag. Maandag zou de kinderclub beginnen. Zondag voelde ik me dus ook steeds ongemakkelijker. Om half 3 was er in de middag kerk, maar ik was vlak voordat we weg gingen in tranen uitgebarst. Wat moest ik doen? Een beetje die kinderen dingen wijsmaken waar ik zelf de ballen verstand van heb? Ik wilde niet meer, ik wilde niets meer. Ik wilde dood! Het hele leven had geen zin meer. Ik wilde zo ver mogelijk weg zijn van God! Robert, onderdeel van het team, kwam om half 3 terug van de kerk. "zo vroeg al terug?" zei ik. Hij ging op de bank zitten. Ik ging bij hem zitten want ik kreeg het gevoel dat ik hierover moest praten. Ik vertelde hem dat ik het lastig vond, dat ik er geen zin meer in had. Nergens meer in. Steeds meer werd me duidelijk dat God niet degene was die mij verliet, maar dat ik degene was die wegrende voor God. Bang voor consequenties, bang voor regeltjes. Bang voor verlies van vrijheid. We hebben samen gebeden, en toen afgesproken dat ik die week alles zou doen wat er op mijn pad kwam.
Die week heb ik veel contact gehad met God. Ik zal later nog wat andere blogs posten want deze wordt wel erg lang, maar ik heb me die week steeds meer gerealiseerd dat leven met God geen leven in een kooi is, maar leven in vrijheid.
4 weken geleden had ik nooit gedacht dat ik openlijk zou posten over zelfbevrediging, over pornoveslaving. Maar nu weet ik dat ik vrij ben. Dat ik me niet schuldig hoef te voelen over misstappen in mijn leven, of bang hoef te zijn dat God me niet meer accepteerd. Want Jezus is gestorven voor ons allemaal.
Daarom bid ik nu elke dag: Heilige Geest, laat mij leiden door U! Zodat ik geen misstappen bega die mij van God weghouden.
Betekend dit dat ik nu nooit meer zonde zal doen? Dat ik nooit meer naar porno zou kijken? Helaas niet... Ook na de week van E & R ben ik teruggevallen op deze zonde. Maar nu weet ik dat als ik dit aan God vertel, en het ook bij hem laat, er geen reden is om me schuldig te blijven voelen.
Wat bijzonder... Al liep ik nog zo ver van God weg. Hij bleef me vasthouden. En dat zal hij ook altijd blijven doen. Wat ik ook voor keuzes maak, wat ik ook voor narigheid uithaal in mijn leven.
* je kan een hele discussie starten over zelfbevrediging. Maar ik geloof dat God ook dit geschapen heeft, en wij hiervan dus mogen genieten. Zolang het maar niet tussen ons en God in gaat staan.
Abonneren op:
Posts (Atom)